Minimalizm i miniatura w dwudziestowiecznej scenerii. Martyrologia w fantastyce. Świeżość i kontrowersja w polskim batalionie science fiction. Przygniatająca szarość reportaży. Salonowa etykieta na wesoło. Zapraszam na drugi post z cyklu „(litera)TURA”.
Całe życie Roberta Seethalera
Żywot człowieka uczciwego w scenerii dwudziestowiecznych Alp. Książka uświadamiająca, że wspólnym mianownikiem dla życia i jego wartości jest drugi człowiek i natura. To ten rodzaj lektury, do której trzeba dojrzeć. Autorem tej lapidarnej, a jednak tak bogatej w treść powieści jest austriacki scenarzysta i aktor, Robert Seethaler. Z przedpremierową recenzją możecie zapoznać się TUTAJ.
Dwór mgieł i furii Sarah J. Mass
To już drugi tom trylogii, z recenzją pierwszego możecie zapoznać się TUTAJ.
Feyra rozlicza się z własnymi demonami – wydarzenia pierwszego tomu wycisnęły w niej trudno usuwalne piętno, stając się pożywką dla depresji i zaburzeń. Bohaterka ta jest postacią niejednoznaczną – i o ile ona sama bywa przez to irytująca, o tyle podobna niejednoznaczność gra na korzyść w przypadku Rhysanda. Rhysand kradnie Feyrze cały show. Podczas czytania Dworu cierni i róż winę za szał na Księcia Dworu Nocy zrzucałam na jego typowo badboyową kreację, jednak po przeczytaniu Dworu mgieł i furii twierdzę, że ktoś tutaj miał nosa.
Ważne jest nie to, co czynimy na pokaz, lecz to, co robimy poza światłami reflektorów. Sarah J. Mass chce nam przekazać, że największymi bohaterami bywają ci, którzy pozwalają pluć na siebie w imię wyższej idei; którzy cierpią niesławę dla dobra innych, pozwalają wieszać na sobie psy, byleby tylko ukryć przed światem to, co ich sercu najbliższe. Choć brzmi to bardzo patetycznie i wydaje się ciężkostrawne w nurcie fantastyki młodzieżowej, to muszę przyznać, że tutaj zostało sprzedane na tyle sensownie, że to kupiłam. Po prostu.
Powierzchowność to nie wszystko, a cienie nocy mogą skrywać nieoczekiwany blask.
Lux Aeterna Mike’a Wysocky`ego
Rześka, dyskusyjna, futurystyczna. Mówi się: „cudze chwalicie, swego nie znacie”. Powieść stanowiąca odpowiedź na pytanie, co by było, gdyby wybawca ludzkości narodził się nie przed wiekami, ale w najbliższej przyszłości. To nie manifest ideologiczny ani nowa ewangelia, tylko intrygujący scenariusz przyszłych zdarzeń; literacki obraz świata, w którym wiara i technologia nie są antagonizmami. – Z całością mojej recenzji możecie zapoznać się TUTAJ.
Najlepsze buty na świecie Michała Olszewskiego
Michał Olszewski, reporter Gazety Wyborczej niemalże z pietyzmem rejestruje różne polskie (czy tylko?) bolączki, po czym poddaje je subiektywnej inwentaryzacji. „Najlepsze buty na świecie” to katalog pięciu skaz, które niczym motywy przewodnie lub rozdziały dzielą książkę na części (całość recenzji: TUTAJ).
Ufam zmysłom Olszewskiego, szanuję jego reporterską przenikliwość i wierzę, że potrafi tak lawirować słowem, by jednocześnie NIE zmanipulować myśli czytelnika. Uderza prawdą. Nie oszczędza nawet rodzimego medialnego podwórka – niedawno na księgarskie półki trafiła jego powieść #upał. Z chęcią sprawdzę, jak w jego osobistym (choć tym razem chyba celowo nieco skrzywionym) zwierciadle odbija się zżerający społeczeństwo infoholizm, mania klikalności i inwestycji w wirtualne „ja”.
Przywitaj się z królową. Gafy, wpadki, faux pas i inne historie Łukasza Walewskiego
Zbłaźniłeś się? Co z tego – nie Ty pierwszy i nie ostatni. Przywitaj się z królową to mozaika anegdot prosto z salonów, obfitująca w szczegóły i udokumentowana historycznie – i z tego powodu lekkostrawna zwłaszcza dla osób, dla których historia, polityka i ceremoniały to nie pierwszyzna. Dysponowanie szeroką wiedzą ogólną wskazane – dzięki relacjom ugryzionym od strony savoir vivre`u poszczególne historie nabierają rumieńców. Przydatna szczególnie dla rzeczników i biur administracji. Łakomy kąsek dla tych, którym etykieta w smak.
Autorka tekstu: Dominika Gnacek